Szczodrość

Była mądra, czcigodna, pobożna
Swoje wnuki nad życie kochała
Sąsiadów, rodzinę i krewnych
Na niedzielne obiady spraszała

Bóg fortunkę pozwolił zachować
I pomnożył ją szczodrze jednakoż
Żyła babcia szczęśliwa i zdrowa
W swoim domku pełnym bławatów

Pamiętajcie kochani - mawiała
Jakby moja godzina wybiła
Wszystkie klejnoty znajdziecie
W skrytce na dnie kastlika

Jest wenecki naszyjnik prababki
I pereł różowych sznury
Diamenty w pierścionkach błyszczące
Garnitur szmaragdów, opali

Tak roczek przemijał za roczkiem
I wszyscy z ufnością czekali
Fortuna nie minie ich pewna
Wszak babcia obiecali

W końcu przyszła męcząca skleroza
Szafarka boleści wszelakich
A z nią myśl pojawiła się nowa
Czy na pewno chce bliskich obdarzyć?

I się rozum do reszty pomieszał
I śmiertelna przyszła choroba
I żale do wszystkich świętych
Że sama musi umrzeć nieboga

Tak w życiu często bywa
Bo w końcu rodzinie nie dała
I całą nie tkniętą fortunkę
Obcym z ochotą oddała

Czas wyciągnąć tu morał
Co sią czai w ukryciu:

Nie zwódź, nie mam
Nie dawaj nadziei
Jeśli nie chcesz się podzielić

autor

Marianna 2

Napisany: 2021-03-15 Dodano: 2021-03-15 11:04:35

Ten wiersz przeczytano 426 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie