Sznureczek

-wieczór – wczoraj – dzień jak co dzień, ale inny ,piękniejszy, barwny , dzień który wniósł w moje życie zmiany – wniósł piękno – jakie ono – sięgam do dnia tego szczególnego wczorajszego , czyżbym odnalazł zgubiony z przed laty ukochany bibelot, czyżby przez mój dom przewiewem wchodziło słońce, jego ciepło, czyżby dom mój stal się tym z którego w każdym kąciku wazonik z bukietem frezji roznoszący ich zapach dający radosne podniecenie, czyżbym był tym kim natura obdarzyła mnie pięknym miłowania.
Podnoszę zagubiony bibelot, to sznureczek sprzed lat na którym matka ma związała węzełek bym nie zapomniał podlać kwiatów na przyokiennym balkoniku, bym dal im życie .Dał im życie
To wspomnienia sprzed lat , a przecież ten sznureczek , ten węzełek ma mi przypomnieć to co było wczoraj , wczoraj na moim ekranie , w moim pokoju , otwarły się chichotko drzwi gdzie weszła miłość, z nią ciepło i zapach lawendy.
Nieporuszony tym zjawiskiem dałem się objąć temu ciepłu, tej pięknej miłości , dałem się bezwiednie unieść ku radości miłowania, ku pięknu którego oczekiwałem w sercu .
To zjawisko piękna usiadło obok mnie kreśląc w powierzy słowa , te które pachniały miłowaniem mnie – kochaniem , kochaniem.
Nie pragnę wyzwolenia z objęć , chcę tej pięknej tej niewoli , chce ja kosztować jak kosztuje się przygotowany dla kochanka eliksir, chcę się go napić
Odwracam głowę szukając wzrokiem tego zjawiska, tylko światło monitora oświetla pokój a tam obok drzwi ona , pachnąca, tańcząca dłońmi które malują w powietrzu kwiaty , kwiaty barwne – kwiaty dla mnie.
Czy wolno mi podnieść wzrok, by zapamiętać to czego serce od zarania życia oczekiwało, czy wolno mi podejść i dotknąć moja cielą dłonią, czy wolno?
W bezruchu z oczami wilgotnymi od niespodziewanej wizyty , radosnej wizyty czekam by otrzymać gest pozwolenia, gest piękna ku mnie kierowany
W ciszy swego serca słyszę głos, dźwięczny jak dzwoneczek na zakopiańskiej hali , dzwoneczek wydzwania imię pięknego zjawiska.
Jak uchwycić ten czarowny dźwięk i powtórzyć w ciszy to imię, jak zamienić muzykalny głos serduszka dzwonka na moje serduszko, jak , jak....
W ciszy drgającego w pokoju powietrza skinieniem żegna mnie istota której imię zapamięta serce ,a uśmiech zwiastuje ,że wróci ,że będzie
Odprowadzam do drzwi wymawiając po drodze zaklęcia chłopca , któremu dzieciątko w wigilijna noc obiecało piękne dorosłe życie
Zostawiłem nie zamknięte drzwi, stałem w oczekiwaniu
Mijają minuty trwające wieki , wolno dłonią je odchylam , odchylam, odchylam
Stoisz TY , Ty zapisana imieniem w moim sercu , niepewna , oczekująca, w pąsach mego gestu zapraszającego do domu i do mego życia
Stoję oczarowany Twoja urodą , Tyś zjawiskiem mi , Tyś tą co wnosi , wnosi i wnosić będzie piękno każdego dnia, nocy , godziny uśmiechniętymi oczyma wyciągam ku Tobie ręce zapraszające , pragnące przytulić, pokochać
Przytulasz do mnie swoja głowę – obejmujesz , słyszę ciche , Bolku, jestem, jestem, jestem.

Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2015-08-17 Dodano: 2015-08-17 05:40:24

Ten wiersz przeczytano 706 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie