Szósta rano /późną jesienią/

Pelerynę nocy czas w swój rulon zwija,
traktując ją niczym kurtynę w teatrze,
zaczyna się spektakl, jest szósta godzina,
świat budzi się w ciszy, na akt pierwszy patrzę.

Ciemnoszare chmury - to emocji fale -
zdziwione skąd kontur przybiera na bieli,
jeszcze snem stulone kłębią się zuchwale
i burzą się gniewem, że je coś rozdzieli.

Akt drugi nastąpił promykiem jutrzenki,
dostojnie po niebie błysnęła w fiolecie,
pogodziła chmury i uśmiechem wielkim
posypała różem nazbieranym w lecie.

Batutę do ręki wziął świt w akcie trzecim,
rozkazał naturze wlać w życie nadzieję,
żeby dnia nie zgubić lampkę wiary wzniecił.
Koniec przedstawienia, czas wracać, już dnieje.

autor

ANDO

Napisany: 2008-11-30 Dodano: 2008-12-01 00:22:40

Ten wiersz przeczytano 1595 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Obrazkowy Klimat Optymistyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie