Ta noc nadeszła zbyt szybko
1999
Obudził mnie zgrzytem koszmar
stalowym bólem zgniatany,
pękniętym wstecznym lusterkiem
nasz obiad jest odwołany.
Mieliśmy rano się spotkać,
spędzić niedzielę z rodziną.
Jak wierzyć w nocny telefon?
Widziałam Cię przed godziną!
Dziś sztylet z czasem przeminął
i rzadziej z tęsknoty szlocham,
w pamięci mam wspólne chwile
Bo nadal Cię Tato kocham.
Czy to zdążyłam powiedzieć
nim przyszła rozstania pora?
Słyszałeś me pożegnanie
zza dźwięków respiratora?
autor
grzywka
Dodano: 2011-03-19 11:26:21
Ten wiersz przeczytano 679 razy
Oddanych głosów: 14
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Poruszający tekst. "Sztylet" to najtrafniejsze
określenie w tym wierszu.
Pożegnania nigdy nie są łatwe a te bez powrotu
szczególnie
daje punkt ...ale się nie wypowiem ...pozdrawiam
ciepło
przejmujący wiersz, bardzo smutny, wzruszający
Oddałaś w wierszu wiele uczucia, pięknie napisałaś a
właściwie pożegnałaś; zawsze boli.
Ech, obudzilas we mnie przykre wspomnienia... 1999 r.
:((
Bezsilność wobec śmierci poraża, ale trzeba się
nauczyć z nią żyć! Pozdrawiam!
Każde odejście boli, ale z przedwczesnym najtrudniej
się pogodzić. Tylko czas jest w stanie nieco go
złagodzić. Ciepło pozdrawiam.
Żadna pora nie jest odpowiednia na śmierć... Bólem i
tęsknotą pisany, piękny.