Tak Ci to powiem

był silny
dla innych dalece przykładny
emanował elektryzującą aurą
niespotykanej nigdzie nieśmiertelności

( jak wszyscy sądziłem, że będzie trwał wiecznie... )

nieubłagany w swych wyrokach los
sprawił jednak że
zapadł na nieuleczalną chorobę

( chorobę, której my dostrzec nie chcieliśmy... )

i mimo wielu usilnych zabiegów
skonał
w ślepej agonii pretensjonalnej codzienności

( może właśnie tu trzeba było powiedzieć stop...??? )

jednak ci, dla których znaczył więcej niż wszystko
nie pogodzili się z jego odejściem

( ja ciągle jednak wierzyłem, że lepiej może być... )

jego zaczarowana aura ciągle żyła...
żyła w ich głuchych na podpowiedzi rozsądku, krwawiących sercach

( bo tak ciężko zapomnieć nagle o wszystkich wspólnych chwilach... )

oszukiwali więc samych siebie
niczym zrozpaczona rodzina przetrzymująca w domu
ciało zmarłego dziecka

( ale sama powiedz, jaki to ma dalej sens??? )

jednak zgubny swąd jego rozkładających się zwłok
szybko wypełnił ich czarno-białe, trwające w letargu życie

( niszczyć coś, co tak wielką dla nas wartość ma... )

za późno im jednak wrócił rozsądku ton
dotychczas morzem cierpienia i łez podtopiony
....zaślepiony dotąd bezpodstawnej nadziei błyskiem

( ...karmić się czymś, co dawno już straciło swój smak... )

gdyż swą bezmyślnością na zawsze zniszczyli już
jego nieprzeciętności obraz w ich pamięci tak ważny, tak głęboko zapisany...

( Proszę, dajmy już sobie spokój kochanie...)

autor

boddy

Napisany: 2004-09-02 Dodano: 2004-10-01 16:34:06

Ten wiersz przeczytano 435 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie