tak długie milczenie

słowo przylgnęło do warg
zbyt wiele nadziei
bez przewodnika

wstaję i przysiadam
i czekam
jak pies na wietrze ślepym i okrutnym
który wieje zawsze w plecy

poprowadzę na ulicę moje życie
które może być życiem prawdziwym
bym mogł odnaleźć to jedno
spojrzenie w oczach mijających ludzi

a każde marzenie bezdomne
na opuszkach palców
brokat odbija poranne mgły
kropla w kropli brzęczy światłem

czemu ten dotyk nie gasi smutku

tylko echo własnych kroków
bezpańsko ujadające
za parkanem

autor

Amadeusz

Napisany: 2008-02-25 Dodano: 2008-02-25 23:49:09

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie