Teatr

W srebrnym świetle reflektorów,
Na małej scenie tańczy drewniany pajacyk.
W ruch wprawiają go kajdany,
Którymi porusza piękna, smukła dłoń ukoronowana
Polakierowanymi na czerwono paznokciami.
Pajacyk spełni każde polecenie
Swojej lalkarki.
Ona jest dla niego życiodajnym paliwem,
Bogiem i nicością w jednej osobie.
On dla niej kawałkiem drewna,
Śmieszną zabawką.
Pajacyk dla swojej lalkarki
W deszczu światła na małej scenie
Tańcem zbuduje wiekopomne przedstawienie,
Które wprawi w podziw nawet umarłych.
Zrobi to, po to, aby jego
Bogini ujrzała w nim coś więcej, niż
Kawałek drewna spętany sznurkami,
Ale ona ciśnie go w ogień,
Jak starą, spróchniałą kukłę
I wraz z następnym przedstawieniem
Spęta kolejnego pajacyka,
By dla niej tańczył.

autor

jkc

Dodano: 2009-06-25 21:03:20

Ten wiersz przeczytano 559 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie