teatralne upokorzenie

wyprasowana kawałek po kawałku
naprawiona z dziwności
opakowana ślicznym papierem

wystawiona do okna
jak lalka bezwładna
sterowana sznurkami

stoję sztywno na parapecie
swej śmieszności
drewnianych uczuć

chwilowo zamroziłam emocje
bezosobowa jestem tak strasznie

tańczę na językach bezgłowych
reżyserów mojego losu

łykam pastylkę
farbowanej radości
każdego dnia rozgrywając te same sceny
w moim teatrze
cichego upokorzenia

. . .

autor

Samira000

Dodano: 2007-02-16 20:05:38

Ten wiersz przeczytano 559 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie