W teatrze niezapomnienia

Chciałeś jak aktor fikcją się zasłaniać,
pustej widowni recytując wiersze –
myśli zebranych nocny monodramat:
czas uwięziony w świecie unicestwień.

Improwizacją pofrunąć bez skrzydeł,
przed samym sobą wylewając żale,
lecz mimo starań, wciąż nie potrafiłeś,
ukrytej w słowie boskiej cząstki znaleźć.

Kwestia za kwestią, jakbyś kulę toczył
między aktami opuszczanych kotar,
czekając, kiedy strach ci spojrzy w oczy –
znakiem, że spektakl do finału dotarł.

Ucichły kroki na zmurszałych deskach,
budkę suflera kornik przestał drążyć.
Duch w pustej sali więcej nie zamieszkał
i nigdy więcej nie zasiadał w loży.

Dzisiaj jedynie czas odtwarza dramat,
biegu wydarzeń nie potrafi zmienić,
na pajęczyną malowanych ścianach
światłem latarni gra w teatrze cieni.

autor

abandon

Napisany: 2023-12-24 Dodano: 2023-12-24 15:53:17

Ten wiersz przeczytano 679 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Sylabiczny Klimat Melancholijny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie