/ ten dzień /

dwanaście uderzeń z ratuszowej wieży
odbiło się echem gdzieś pod arkadami
bruk stroną się kładł już wyszlifowaną
gdy spacerowali resztek godzinami

w dworcowej restauracji kawą obudzonej
uderzenia głośniejsze błądziły po ścianach
zegar strażnik czasu do jednej się tulił
patrząc na ich dłonie ze sobą splątane

milczenie i słowa splecione w warkocze
zegar też w uścisku godzin nie wskazuje
jeszcze blisko siebie, jeszcze przytuleni
lecz czas jest przebiegły, chociaż go nie czują

deszcz otulił peron pragnąc ich zatrzymać
łzy porywał w locie by ich nie widzieli
jeszcze są jak jedność, wtulił ją w ramiona
łzy z kroplami deszczu wypełniły kielich

nie lubię pożegnań - szeptała przez łzy
oczami pytając czy czuje to samo
radość ból zastąpił choć ta nie tak dawno
stapiała ich w jedność, wtedy było rano…

autor

jozen

Napisany: 2008-03-06 Dodano: 2008-03-06 15:28:51

Ten wiersz przeczytano 431 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie