Ten uśmiech...

Twój zagadkowy uśmiech… Te promienne oczy…
I tych ust obietnicy nieodparty wdzięk…
Zwiewna suknia… Ten obraz tak mnie zauroczył…
Serce wpadło w panikę, w duszę wkradł się lęk…

Jak puch lekko płynęłaś alejką parkową,
wiatr rozsiewał Twych włosów kasztany, a Ty
taka byłaś ulotna i taka zmysłowa,
że nie mogłem nie podjąć tej szaleńczej gry…

Kiedy ust Twych dotknąłem, powiek firankami
oczy skryłaś, zamglone najpiękniejszą z mgieł,
odpłynęliśmy w przestrzeń, ponad obłokami…
Jesteś Pana Stworzenia najwspanialszym z dzieł…

autor

hallski

Napisany: 2006-04-30 Dodano: 2006-05-01 05:11:42

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie