Teoria sądów - (...Kant?)

Świat zawirował niespodziewanie,
siedziałem w kuchni - jedząc śniadanie
i proszę wierzyć mi… lub też nie,
udławiłbym się… nie wiedząc, że…

że jeden mały przysłówek głupi
tak mnie porazi a wręcz udupi,
zaraz wyjaśnię w czym tkwi tu sedno
bo, rzecz istotna… nie wszystko jedno.

Wróciłem rano z nocnej przechadzki,
spotkał mnie na niej, mój - totumfacki
i mówi… - witam, tu dobrodzieja
i, że jak pieniądz… jest i nadzieja,

potem, że baba puszcza się jemu...
dopiero wyszedł… siedział w więzieniu
- skąd przypuszczenie, że ci się puszcza,
wszak… bez dowodów oskarża tłuszcza ?

a on mi na to… - ja tak a priori
- że co, spytałem… (chyba jest chory),
więc ponowiłem swoje pytanie
licząc na rychłą odpowiedź na nie,

coś ty powiedział? - on, że - a priori…
- takich we więźniu uczą teorii?
a on mi na to… - wierz pan lub nie,
dam jej po gębie czy chce czy nie.

- Po gębie mówisz… obwiesiu jeden.
- Wszystko mi jedno… czy rok, czy siedem…
- Ty!… taki, nie bądź znów cosa nostra,
bo sprawa z tępej stanie się ostra

i miast spokoju ciała i ducha,
może rozpętać się zawierucha.
Wkurzył mnie cymbał - już nie na żarty,
gdy głupi pomysł - czynem poparty.

Pognałem zbója więc z przykazaniem,
by się ogarnął i z tym przesłaniem
do domu wrócił…
a bicie w gębę - rychło zarzucił.

Ta to historia - z akt Yardu wzięta,
tak mnie oplotła - jak woni mięta…
jak już mówiłem… gdy rano jadłem
tak mną rzuciła… mało nie spadłem

wprost na podłogę z mego siedziska,
nie rozbijając gdzieś o kant pyska,
godzina była… nie wiem… dziewiąta?
ktoś na mnie zerka z mej kuchni kąta,

nie dość, że ledwo uszedłem z życiem,
zjawa w mej kuchni… jest nadużyciem,
więc pytam zjawę… - czym mogę służyć?
by gościnności faktu nie zburzyć

a zjawa do mnie całkiem po ludzku
- jesteśmy w kraju, nie gdzieś - w Irkucku,
możemy zatem bez ceregieli
rozwikłać wątek składowych bieli

- składowych bieli… szanowna zjawo,
racz mnie oświecić… naprędce… żwawo
bo jakoś słabo kojarzę teraz,
zwykle wnet łapię… choć bywa nieraz,

że chociaż sprawa prosta jak cep,
to choćbyś walnął obuchem w łeb
nijak zrozumieć nie możesz tego,
o co chodziło… drogi kolego…

przepraszam zjawo… nie znam imienia?
- Słuchaj - tak rzekła - to bez znaczenia,
możesz mi mówić… Porządku rzeczy,
kto to usłyszy… ten nie zaprzeczy…

- Tak więc… Porządku rzeczy - mój drogi,
co cię sprowadza w me skromne progi?
- Muszę się przyznać - lonsdaleicie,
żem ci zwiastował swoje przybycie…

- Jasne! - herbata… Rzeczy porządku,
podam ci zaraz… tak na początku.
- Herbaty?... no wiesz… tu mnie przeceniasz
i zwiewność zjaw błędnie oceniasz.

- Ja tak a priori - wybacz… nie chciałem...
to, z założenia… to powiedziałem.
- Ach! - z założenia… sam widzisz teraz,
że to za mało… potrzeba nieraz

więcej zachodu… działań - z następstwa,
dopiero wówczas czekaj zwycięstwa,
czyli po prostu z tego co wtórne
więcej dobrego a mniej co durne,

z tego co wtórne… wynika zatem,
tak na jesieni jak również latem,
że pierwej poznaj, wyciągnij wnioski,
później oceniaj… unikniesz troski…

w tej samej chwili, wręcz w okamgnieniu,
Porządek rzeczy - zniknął gdzieś w cieniu,
stałem zdumiony - on jeszcze krzyknął…
- A posteriori! - i całkiem zniknął.

5:37 sobota, 17 lipca 2010 roku

autor

lonsdaleit

Dodano: 2010-07-17 05:19:08

Ten wiersz przeczytano 1146 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie