Teraz czuję

Ciemność nastała
Cichość kaleczy moje uszy
Chcę coś powiedzieć niech znajdę zwrot katuszy

Niech chwycę słowo
Rzucę tu ich zbiór
Usłyszę dźwięk i namaluję
Niech ujrzę obraz i opiewać go będę
Niechaj poczuję smutek, radość czy złościć się będę

Cisza nastała
Pusto wszędzie
Proste słowa przechodzą przez dziurawe ręce

Nic wielkiego nie jest mi dane
Nic pięknego stworzyć z uczucia
Wkroczyłem w głuchość

Nic nie widzą – oczy młode
Nic nie czuję serce moje
Nadeszło to, czego się bałem

Przyszła chwila bym skończył z tym
Po cóż pisać, przelewać łzy
Żadnej ceny nie ma to dla innych
Wszystko niczym dla nich jest

Moja osoba między słowami ukrywa się
Moje czucie, moje sny
Nie pozwolę by niedoceniano mnie
Nie bez walki poddam się

Porażkę przyjąłem, choć nikt wie o twórczości mej
To koniec odchodzę w dal
Nie przeleję nic już więcej
Dar mi dany gdzieś uchodzi z życiem mym

Pora kończyć obmyć w zimnej wodzie się
I tak nikt nie doceni mnie
Wyśmiać nie pozwolę się

...miał to być ostatni mój wiersz... Nie wiem dlaczego, po co, dla kogo, jednak pisze dalej - tak samo jak każdego dnia umieram, lecz żyje nadal.

autor

Froniu

Napisany: 2003-05-27 Dodano: 2007-01-17 10:38:26

Ten wiersz przeczytano 415 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie