Tęsknota

Nie umiałem nazwać tęsknoty cierpienia duszy.
Nie znałem bólu tęsknoty chwytającej
Za serce żelaznymi szczękami.
Oddech sprawia ból, bezdech odbiera tlen mózgowi.

Strach rozlewa się jak roztopiony ołów w żołądku.
Co robić
Gdzie spojrzeć
O czym myśleć
By oddalić przygnębienie niszczące istnienie – dar Boga!

Co jest we mnie, czego nazwać nie umiem
Gdzie granica zamyślenia wieszcząca nadzieję?
Jak odnaleźć miejsce dające radość
Próbuję patrzeć wstecz, dojrzeć dobro dokonań
Wytężam wzrok pustka!

Oczy duszy blask złudzenia
tak człowiecze znowu nic!
Jesteś, bo jesteś. Ranisz smucisz odpychasz i przyciągasz.
Jak fala niszcząca napuszona potęgą ginąca
W bezmiarze trudu i smutku

Jest ktoś drugi ktoś dla kogo chcesz żyć.
Co im dasz ze swego jestestwa
Masz tyle serca jeszcze żeby kochać
Masz tyle siły żeby żyć
Umiesz oceniać kiedyś teraz później
Obawa lęk i strach są przy Tobie.

Naucz się z nimi żyć nazywaj je po imieniu.
Umiejętność ta może wskaże Ci przyczynę
Skutek i wynik Twego bólu

autor

Rivellino

Napisany: 2002-09-02 Dodano: 2006-02-03 14:30:14

Ten wiersz przeczytano 461 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie