Tęsknota znad Pisy

Samotna stoję nad Pisą
smutno patrzę na tamten brzeg
wiatr silny zagłusza ciszę,
w tęskne oczy sypie mi śnieg

Niedawno było tu lato,
długie spacery nad rzeką,
smutkiem płaciłeś mi za to,
bo wyjechałeś daleko.

Na wiosnę dałeś mi bazie,
potem jaśminy i cynie,
zostałam niby, na razie,
zapomnieć tego nie umiem.

Nie myśl, że może nie myślę,
och, jak trudno bez ciebie żyć.
Chodzę na spacer nad Pisę,
żebym mogła o tobie śnić.

Samotna chodzę nad Pisę,
z żalem patrzę na pusty brzeg,
kochany, przysięgę słyszę,
dziś w oczy mi sypie śnieg.

Patrzę na białe łabędzie,
na piękną, anielską miłość,
moje serce szuka wszędzie
przysyłaj dla mnie choć litość.

Przyjedź kochany, lub napisz
ucieszy się serce moje.
Chcę ci cichutko wyszeptać,
że teraz jest nas już troje.

Wracaj kochany ze Stanów,
ja tak często płaczę we snach,
tylko się dobrze zastanów,
jak okrutna rozłąka ta.

I znów pójdziemy nad Pisę,
jak zakochani z wózeczkiem,
cudowne słowa usłyszysz,
do twarzy, pięknie ci z dzieckiem.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2017-06-18 Dodano: 2017-07-18 17:58:37

Ten wiersz przeczytano 2933 razy

Oddanych głosów: 44

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie Okazje Dzień Dziecka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie