Tłum.

W tłumie ludzi jestem sama,
Twarze nieznajome, niespokojne,
Sytuacja ta jest mi znana,

Cisza, w czasie krzyku głośnego,
Nic nie rozumiem, stoję,
Pożytku z tego nie mam żadnego,

Twarze znajome, jednak nieznane,
Kolorowe wstążki, milczące,
Bez słów ludzkie porozumiewanie.

Kobiety pewne siebie, zarozumiałe,
Mężczyźni, równie długo,
Tłumią w sobie, żale całe.

Boję się, boje się ludzi,
Dzień w dzień, próbuje, staram się,
Umysł jednak wciąż się łudzi.

Łudzi się, że wszystko dobrze, jest i było,
Choć czasem żałuje,
Dowiem się, co naprawdę się zdarzyło.

I właściwie w tym tłumie pełnym ludzi,
Tylko ja próbuje zrozumieć,
Że wszyscy śpią, i nikt już się nie obudzi.

autor

melooody

Napisany: 2006-11-26 Dodano: 2006-11-26 13:15:39

Ten wiersz przeczytano 375 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie