~To, co kochałam zabrał...

Wszystkim którzy utracili swe dziecięce dni...

~To, co kochałam zabrał czas~

Śni mi się wieś daleka,
Mój stary, piękny dom-
Wycięty las i rzeka
i świerków cały rząd...

Śni mi się łąka moja,
gdzie pięknie kwitły wrzosy,
śni mi się zapach mięty
i słyszę czyjeś glosy.

Idę przez las wycięty i szukam
swoich lat,
z zapachów mchu i mięty-wypełza
cichy żal.

Tak samo kwitną wrzosy,
tak samo pachnie mech,
znajome słychać głosy, lecz nikt
nie woła mnie.

Pod chmurą purpurową
stoimy ja i żal...
I wspominamy to, –co dawno zabrał czas.

A żal mi lasu i rzeki
i dom mój też gdzieś znikł,
Tak pięknie kwitły bzy.
Gdzieś nie opodal lasu-tam malin rosły krzaki
i polny zakwitł mak, tam nieopodal lasu szum rzeki,
złotych traw,
kochałam tamte czasy-z moich dziecięcych lat.

Zdolność dziecięcego myslenia, marzenia, kochania i spojrzenia na świat...

autor

ZIULA

Napisany: 2001-04-20 Dodano: 2005-02-17 14:21:37

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 58

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie