to, co nieosiągalne...

Jak mam pojąć to, co się we mnie tli,
Tysiące myśli, uczuć, emocji, duszy nie rozróżniam już od krwi,
Wchodzę do tajemniczego świata, setki stanów, paranoja !
Wodzę wyobraźni puszczę, nie ! Mój mózg spętany, kamienna ostoja !

Bez punktu odniesienia, pustka w duszy,
Ciągły chaos, ale jedno się wybija z uczuć oceanu,
Już wiem ! To jest to ! to, co jedyna mnie poruszy !
Wiem, że nie wyrwę się już z tego duchowego stanu !

Nadzieja ! Horyzontalne słońce na widnokręgu przebłyska,
To jest właśnie to ! Błagam, nie znikaj !
To zaczątek ! Zapłon ! Punkt rozpalający mą duszę jak iskra,
Nie chcę nic więcej ! To jak lekarstwo, lekarstwo, które w psychikę moją wnika.

W mym umyśle Anioł ! Anioł najpiękniejszy !
W otoczeniu paradoksów, psychicznych komplikacji,
Anioł ! Mój ból staje się coraz większy,
Umysłem sięgam wszędzie i ciągle nie wiem, czy jestem u raju stacji.

To, co najgorsze, pytań milion, zero odpowiedzi,
Przyczyną zmącenia, nie wiem już, co we mnie siedzi !
Tory ! Tylko tory wyznaczone ręką Najwyższego !
One moją drogą, pragnę ujrzeć wieczne lico Jego !

Może on mi pomoże osiągnąć upragniony Eden,
Gdzie będzie On, Ona, szereg myśli w postaci tysiąca grządek,
Wiara czyni cuda, nie uciekać od tego, mawiał niejeden,
A szczytem góry ład, progres i rozrywanej duszy porządek.

autor

okhm100

Dodano: 2008-05-22 17:36:32

Ten wiersz przeczytano 416 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie