To nieprawda, że nie widzę kolorów

To nieprawda, że nie widzę kolorów,
Spoglądam przecież na barwne motyle.
Dostrzegam blask księżyca, bladość poranka.
Wszędzie miliony odcieni i tonów.

Pomarańczowy z żółtym są takie radosne.
Czerwonym zachodzi słońce, by wstać jaskrawym.
Różowe puszczamy bańki mydlane,
Zielony tak przypomina mi wiosnę.

Szare ulice, matowe samochody,
Fioletowej węgierki lekki połysk.
Łososiowe suknie, seledynowe tasiemki
I łyk przezroczystej, źródlanej wody.

Mylisz się, ja to wszystko widzę
I nie chcę już więcej karminu.
Wymiotuję tym brudnym kolorem,
Pozwól by życie zwolniło.

autor

sarmatka_brown

Dodano: 2006-10-10 16:27:59

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie