To słowo

/mojej żonie/

Tyle Ci jestem winien słów,
których nie wypowiedziałem.
Tak, są jak słodkie grona -
w czas nie zerwane pleśnieją,
pragnących nie sycąc ust.

Za młodu przyglądałem się ptakom -
przyciągał dziki zgiełk, igraszki, psoty,
jak w wodewilu, trele-sola, arie -
myślałem wtedy: niewinne.
Dziś wiem. Późno! Jakże ważkie
musiały to być rozmowy.

Wśród pustki nieba szukam gwiazdy
znużonej blaskiem, drży pobladła,
z wolna topnieje umęczona
czasem, co dojrzał. Jak w głębi - kocham.
Pędzi spóźnione, do Ciebie: światła.

autor

wodnik2

Napisany: 2015-06-08 Dodano: 2011-07-06 15:21:27

Ten wiersz przeczytano 904 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie