Tory do piekła XX i XXI

XX


Szlak bojowy bohatersko przeszli,
dar wyzwolenia innym narodom nieśli.
Za Polskę walczyli i ginęli -
chociaż nie wszyscy do kraju wrócić mieli.

Mój wuj co prawda wrócił po latach,
rok odsiadując w ubeckich kazamatach.
Ale jej brat wybrał emigrację -
przybierając za nową ojczyznę Francję...

U mamy gdy nadszedł dzień wolności,
zwalniani Polacy szaleli z radości.
Śpiewali, grali, pili, tańczyli,
zapominając co w tym kraju przeżyli.

Stacyjka radością aż kipiała,
harmoszka guzikówka wręcz oszalała.
Stan euforii nie do powstrzymania,
targał ich emocjami do wyczerpania.

Wagony brzózkami umajone,
flagami z hasłami wolności ochrzczone.
Były zalążkiem odmiany doli -
i zarazem końcem sowieckiej niewoli.

Ile się w ludziach nagle zmieniło,
zgorzkniałe twarze w uśmiechy ustroiło.
Lata katorgi wolność zmazała,
o zimnych i głodnych latach zapomniała.

Z ulgą żegnano się z Kazachstanem,
smutki gdzieś w stepy odleciały z burzanem.
Oczy iskrami szczęścia pałały,
inaczej już na przyszłość swoją patrzały...


XXI


Mamie Bóg znowu poplątał plany
gdyż rosyjski lejtnant był w niej zakochany.
Młody przystojny Gruzin z wąsami,
narzucał się co dnia swymi zalotami.

Kwiaty jej znosił, w oczy zaglądał,
jak zbity kundel jej miłości wyglądał.
Nie potrafił swych uczuć powstrzymać,
na zawsze ja pragnął przy sobie zatrzymać.

Darmo zniechęcić się go starała,
darmo uciekała, obojętność grała.
Nie mogło dojść do serca Gruzina -
że wroga nie pokocha polska dziewczyna.

Wojna nie jedną miłość zabiła,
niejedno uczucie dwojga serc zniszczyła.
Pokochać go jednak nie umiała -
choć po latach już tej pewności nie miała.

Czasem gdy naszło ją na wspomnienia,
słychać w nich było jakąś nutkę cierpienia.
Słowa się rwały, jakby coś kryły -
w kącikach jej oczu smutne łzy się szkliły.

Nieraz pytałem jak się z tym czuje,
czy swojej decyzji dzisiaj nie żałuje.
W jakąś zadumę wtedy wpadała,
chyba już wracać do przeszłości nie chciała.

Może po latach coś zrozumiała,
a może tego chłopaka pokochała.
Albo coś jednak ich połączyło -
i serce tragedię rozstania przeżyło...

autor

Stumpy

Napisany: 2017-02-04 Dodano: 2017-02-04 09:47:14

Ten wiersz przeczytano 611 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie