Towarzyszka kresu drogi

Delikatnie na ramieniu przysiadł smutek,

żalem serce wypełnił po brzegi,

nie jest chciany , to nie bałamutek,

i ze śmiercią znów rozpoczął swe biegi.

Ona pani nieprzejednana, jak gość wchodzi , jest dobrze znana,

cicho skrada oddech człowieka, zawsze nie w porę, nigdy nie zwleka.

I zabrała, choć nie musiała,

echo bólu wyryła na duszy

siadła ze mną i zapłakała,

cierpienie moje jej nie wzruszy…

autor

Majla

Napisany: 2016-10-19 Dodano: 2016-10-19 13:04:49

Ten wiersz przeczytano 470 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie