Trafiony zatopiony

klaustrofobia myśli wyostrza spojrzenie
to w mojej przestrzeni brak twojego życia
maluje na ścianie obraz który wisiał
niezmiennie tak samo

dostrzegam element chyba źle dobrany
teraz już jest lepiej i widzę wyraźniej
to jest ostra rysa co przeszła przez całość
na pół odcinając całe cobyćmiało

bijąc się z myślami zwyciężyłam rundę
ale nie jest łatwiej, próbuje budować
nakładam warstwami to co zaraz runie
i będzie zgliszczami (a ja nie chcę ruin)

cofam się tam wolno tylko wspomnieniami
logicznie sumując wracam do nirwany
trzymam się kurczowo tego co realnie
spłynęło ściekami i jest w oceanie

(zawsze mnie przerażał nadmiar wielkiej wody)
poszło już za tobą, jesteście gdzieś na dnie
ja tutaj na brzegu (już umiem iść sama)
to nic że przede mną są kamienne schody

nic – że nie do nieba. u góry ktoś czeka
biorę go pod ramie idę - nie uciekam

voytek.72dzieki, ale "nie trza porozcinać"i jak słusznie zauważyłeś tak ma być.

autor

szarman

Napisany: 2009-03-10 Dodano: 2009-04-16 03:03:28

Ten wiersz przeczytano 800 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie