Transfuzja

Z niczego zbudowałem pomnik własnej myśli
spoglądając na ruiny słońca wykutego z skale
przeciwności mając w oczach w ustach własne żale
słowa łamiące język odciśnięte w dłoniach
w których piasek spoczywał pozostały z wroga
pył dogmatów unoszący się w powietrzu
wzbijający z wiatrem uczucia pływające w deszczu
przemierzałem tak dni na grzbiecie mych doświadczeń
z każdym nowym myśląc że unoszony chmurą
piorunów pokaz zaraz zacznę
zamiast tego pod kopytami widziałem uciekające lata
jak fatamorgana proszące by się złapać
czego nie wiedzą dni, powiedzą mi lata
żyjemy w fundamentach w myślach burząc dachy świata.

autor

Sarcatriel

Napisany: 2005-01-05 Dodano: 2007-07-25 02:45:22

Ten wiersz przeczytano 414 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie