Trista e sola

Zgiełk codzienności, nastaje szary świt
Jęk samotności, obłędu błysk

Schowana w Twych dłoniach
jednak wciąż umieram
I po orbicie szaleństwa
gnam wprost do zatracenia

Spalają się gwiazdy i płonie niebo całe
I marzenia umknęły, które może i były
wspaniałe
Każde słowo nagle staje się ostateczne
A cierpienie-bezgraniczne,wielokrotne
i wieczne

Na skrzydłach motyla swoją historię tkam
A ta destrukcyjna siła
wciąż popycha mnie TAM

Więc odejść mi trzeba
Zaniknąć w świecie cieni
Położyć dłoń na płomieniu
Zgasić mnogość przestrzeni

Zawisłam na dnie Kosmosu
Na przekór prawom ciążenia
I nie ma już sposobu,
by na powrót zapalić lont mego istnienia

Sama nie wiem czego pragnęłam
Do czego dążyłam i o czym śniłam
Umrę z uśmiechem na ustach
Ukołysana do snu w ramionach samotności
I w sercu będę zupełnie pusta
Bo nie zasłużyłam na dotyk
prawdziwej miłości...

*tytuł : "Smutna i samotna"

autor

lilitH

Napisany: 2009-04-26 Dodano: 2013-08-08 14:05:32

Ten wiersz przeczytano 1382 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie