Tristan i Izolda - Pieśń 1

Ostatnio trochę chorowałem i miałem więcej czasu. Kolejne pieśni zapewne pojawią się dopiero podczas wakacji.

Tristan i Izolda

Pieśń pierwsza
Tristan odzyskuje królestwo lońskie i rezygnuje zeń

Moja historia tak smutna jest cała,
Jak twarz Chrystusa w cierniowej koronie.
Ojca mi wojna okrutna zabrała,
Dawno, gdy jeszcze byłem w matki łonie,
Właśnie dlatego imię Tristan dała
Matka, na czoło kładąc swoje dłonie,
Potem umarła. Sierotą zostałem
W dniu, gdy raz pierwszy blask słońca ujrzałem.

Lecz znacznie głębszy był kielich goryczy,
Bo tak się widać podobało Bogu,
Dziecięce lata w zamku swych rodziców,
Który wpadł w ręce mej rodziny wrogów
Żyłem, me życie było tajemnicą
Nieodgadnioną w zamku przez nikogo,
Prawdę znał tylko sługa ojca Rohałt
Wziął mnie za syna, wychował i kochał.

I rosłem w zamku aż do dnia, którego
Norweski statek przypłynął z oddali.
Ja spodobałem się chyba Norwegom,
Bo mnie podstępem na statek porwali,
Ale Posejdon nie daruje tego
I wściekłym sztormem w starą krypę wali,
Aż mnie na tratwie na morze spuścili
I sztorm uciszył się w tej samej chwili.

Fale mą tratwę łagodnie pieściły
I niosły pewnie w nieznaną mi stronę,
Aż w końcu na brzeg cichy wyrzuciły.
Były to ziemie Kornwalii zielonej.
Gdy się na brzegu pustym pojawiłem,
To z lasu wybiegł jeleń, za nim konie,
Jeźdźcy z sokoły, psami ogromnymi...
Ja się udałem razem z myśliwymi

Do zamku, który na skale stał nagiej,
Od plaży mojej o wiorst ładnych parę.
Miejsce to zwało się dumnie Tytnagiel,
W zamku panował tym dobry król Marek,
Brat mojej matki, mego ojca szwagier,
Wuj dla mnie, ale wtedy tego nie wiedziałem
I przez trzy lata na zamku tym miłym
Wujowi swemu jako paź służyłem.

Jak tylko z ziemi lońskiej mnie porwano,
Rohałt mnie szukać w daleki świat ruszył,
Niejedną ziemię odwiedził nieznaną
Piekło i ziemię, i niebo poruszył,
Aż w Tytnagielu po trzech latach stanął
Ulgę przynosząc mej stęsknionej duszy
I rzekł Markowi, żem jego siostrzeńcem.
Odtąd nie byłem króla paziem więcej.

Gdy od Rohałta dowiedział się Marek,
Że lońska ziemia jest w rękach tyrana,
Że w ciężkim jarzmie jęczą rody stare,
A jego siostra dawno pochowana,
I że lud loński dochował mi wiarę
I pragnie zrzucić tyranię Morgana
Dał piękny statek mi z dzielną drużyną,
Bym oswobodzić swe ziemie popłynął.

Zbrojny wróciłem do domu z Kornwalii,
A lońska szlachta wierność mi przyrzekła,
Udaną walką nie będę się chwalić,
Zabójcę ojca posłałem do piekła.
A gdy panowie lońscy się zebrali
W zamku – już moim – cała szlachta świetna:
Najlepsze rody i najtęższe głowy;
Tymi się do nich odezwałem słowy:

Ojca zabito przed mym urodzeniem,
Choć go nie znałem, lecz bardzo go kocham,
A kochać ojca i kochać tę ziemię
Drugi mnie ojciec nauczył – pan Rohałt
I jeszcze ojca trzeciego wymienię:
To jest król Marek. I nigdy myśl płocha
Nie da zapomnieć, co ja jestem winien
Tym, którzy swoim mnie zrobili synem.

Dziś, kiedy ojciec mój został pomszczony,
Wzywam na świadków wszystkich was panowie,
Że swą dziedziczną ziem lońskich koronę
Oddaję ojcu memu – Rohałtowi,
Sam zaś udaję się w północną stronę,
Ażeby służyć temu człowiekowi,
Który ojcowską iście dał mi miłość,
Gdy mnie w Kornwalii morze wyrzuciło.

autor

jastrz

Napisany: 2012-01-19 Dodano: 2018-01-20 00:07:50

Ten wiersz przeczytano 1268 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie