Tryumf miłości

Przegrałem najstraszniejszą z bitew,
teraz niczym niewolnik trwać muszę tu...
Niczym żebrak błagać o pens wolności...
Więzieniem jest mi ta ziemia,
Skalana krwią ojców mych i dziadów.
Ten dom, ten ogród,
złudne piękno, dla ślepca oczu.
Te wszystkie obrazy, kwiaty i drzewa
Przypominają mi dni tamtej świetności.
Teraz na gruzach miłości, nienawiść stoi.
Ze swym szyderczym śmiechem
Spogląda w mą zmęczoną twarz.
I tryumfuje. Wygrała tę bitwę.
Jednak powstaję.
Losy wojny tej nie przesądzone są.
Miłość...
Zwyciężę dla niej, ten ostatni raz.
Dla jej chwały podnoszę się,
Ostatkami sił dosięgam miecza.
Nienawiść...
Zaskoczona pada na zimną posadzkę,
Jednak wraz z nią upadam i ja,
Śmiertelna trucizna była w mym kielichu.
Leżąc koło trupa duch mój opuszcza ciało.
Radosny, do grona przodków idzie.
A spotkają się tam wszyscy razem,
I znów zasiądą przy jednym stole...

autor

Gosiak-66

Napisany: 2007-01-26 Dodano: 2007-01-26 23:13:15

Ten wiersz przeczytano 396 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie