Z twioch rąk do rana

Znów w moje okno wpadło słońce, pokój odetchnął piersią pełną,
kot na parapet wlazł leniwie w najdalszych kątach spełzła ciemność.
Uśmiecham się, gdy świat jaśnieje, choć w kalendarzu jeszcze zima,
na jej ramieniu zawisł luty i chłodem za policzki trzyma.

Na koncie - zero, kieszeń - dziura i zapomniałam dziś rękawic
lecz twarzy w puder nie ubieram, żeby na skórze ślad zostawić.
Rozrysowałeś nocy mapę liniami ust papilarnymi,
stęplami rąk, zapachem pragnień, trudno się rano rozstać z nimi.

Więc jak talizman je zabieram, unoszę w dzień, gdy jeszcze drzemiesz,
tak łatwo w rytmie twych oddechów rozpalać burze, wstrzymać Ziemię.
Bo gdy się świat na chwilę zmęczy, gdy czas zatraci się w niebycie,
nad miasto wiatr naciągnie wieczór płomienną tęczą w ócz zachwycie.

I znowu w zwojach naszych ramion, zegary kilka zgubią godzin,
a w rozrzuconych ciepłych myślach, podróż nieznana się narodzi.

W smaku przedsennie słów szeptanych, spadniemy masłem na dół miękko,
tak pozwolimy krwi pulsować, wirować ścianom, pęcznieć dźwiękom.

Ponad żaglami prześcieradeł, noc się rozleje nieprzebrana
w niej Wielki Wóz przez Mleczną Drogę, zabierze mnie z twych rąk do rana.

autor

Ewiann

Napisany: 2015-02-11 Dodano: 2017-02-21 11:32:34

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie