TWOJE OKNO

Który to już raz stoję pod Twoim oknem?
Pośród wiatru i nocy, w deszczu tak moknę
Wszystko teraz jest tak mało istotne
Ja i ten deszcz, dwoje przyjaciół płaczących?
Jego krople zalewają moje łzy, choć nie jest mi ich wstyd
Lecz TY nie widzisz ich i nie wiesz ja ciężko mi żyć?
Pod Twym oknem więc stoję i moknę?
By za chwilę zobaczyć, kiedy światło zgaśnie
Przez chwilę popatrzę w nadziei, że zapalisz je dla mnie
By po chwili ze spuszczoną głową odejść z moim deszczem
On mnie rozumie, mokrą swoją peleryną otula mnie, życie me
Nie zadaje zbędnych pytań, po prostu płacze razem ze mną
Może i jemu jest właśnie tak jak mi źle?- kto wie? kto wie?

autor

depesz111

Napisany: 2011-05-17 Dodano: 2011-05-17 12:25:01

Ten wiersz przeczytano 419 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie