Twoje ukochane

dla przyjaciela wędrowca :)

Żółknie i opada połonin zielona szata
a one jak zawstydzone kochanki,
nagie,
rumienią się,
na pożegnanie lata.
Pod woalem mgieł skrywając swe krągłości,
płoną czerwienią i złotem,
w bezkresnej samotności.

Były, są i będą, wcale nieulotne,
tęsknią i czekają
jak dziewczyny zalotne,
z każdym dniem, miesiącem i rokiem,
byś do nich powracał
i zachłannie dotykał,
rozbierał
pożądliwym wzrokiem.

Cichy szept połonin w twój sen się wkradł,
babie lato z wiatrem rzewną balladę gra
a ty idziesz, wciąż idziesz
lecz czegoś ci żal…
i nie chcesz się obudzić…
niech ten sen dłużej trwa.

październik 2009

autor

Renata Sz-Z

Napisany: 2009-10-27 Dodano: 2019-10-25 16:43:32

Ten wiersz przeczytano 1369 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie