Ty o poranku

„Ty o poranku…”

O świcie zabrzmiał dzwon
Łąki odżyły na nowo
W pokoju zrobiło się kolorowo
Uśmiechnęłabyś się gdyby nie on

Leżał obok Ciebie jak trup złożony
Sen pogrążył go po upojnej nocy
Gdy namiętność miała was w swej mocy
A miał być przez Ciebie upokorzony!

Znów słabość Twą wykorzystał skrzętnie
Bo gdy Ty cios chciałaś mu już zadać
On począł Cię swym uroczym wzrokiem badać
A potem poddałaś mu się już chętnie

Pocałunki na ustach i na całym ciele
Rozgrzały Twe piękne wspomnienia
Siłę dało Ci to, co warte było tylko zapomnienia
A wspólnych uniesień było, naprawdę wiele

Raz za razem o więcej się upominałaś
A jeszcze przed chwilą nienawiść w Twym sercu była
Czy już zginęła? Czy może tylko się ukryła?
Okrzyki rozkoszy z siebie wydawałaś

Niezapomniane chwile znów przeżyłaś
On zdyszany i zadowolony
Z Twej uległości ucieszony
Teraz znów dla niego niczym byłaś

Nikt nie kazał Ci go na dobranoc całować
Utwierdziłaś go tylko w jego przekonaniu
Nie mogło być już mowy o zaufaniu
Bo znów pozwoliłaś się manipulować

Poranek, mimo, że piękny i słoneczny
Na kacu moralnym przetrwałaś
I tego, że się w końcu obudzi też się bałaś
Chciałabyś móc życia wrzucić bieg wsteczny

Poranny płacz w łazience
Zimny prysznic na skażone cierpieniem ciało
A tak niewiele do szczęścia Ci brakowało
Teraz pozostaje Ci tylko umyć od tego ręce

Czekać aż znów wróci by zaspokoić swe żądze
Bo do takich jak Ty zawsze wrócić można
A na takich jak on będzie czekać sofa narożna
I wiesz, co ja o Tobie sądzę?

Że brak Ci charakteru i odwagi
By zwrócić się o pomoc do kogoś bliskiego
Zaufać mu i posłuchać rad jego
Inaczej o poranku zawsze będziesz słyszeć Jego zniewagi….

autor

Barti

Dodano: 2007-01-14 15:39:05

Ten wiersz przeczytano 581 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie