Tylko patrzę

Spaceruję po Sellin. Podziwiam
białą misternie rzeźbioną architekturę -
nie mogę oderwać oczu - obok kobieta,
co chwilę poprawia kołnierzyk
swojemu mężczyźnie. On,
wkłada jej za ucho niesfornie
wymykający się kosmyk włosów.

Cały czas trzymają się za ręce. Oboje
po sześćdziesiątce.

Tutaj mogłabym napisać wiersz. Zwyczajny,
taki, który nigdy nie minie.
Nie wiem jak zacząć. Nie znam języka,
dlatego, choć tak dużo mówię, milczę.

Przepraszam. Ja nie podglądam, tylko patrzę.
Widzę twoje, swoje... kolana.

Sellin i ta para. Białe,
tak niezwykle białe. Jak bajka.

autor

cii_sza

Napisany: 2017-07-11 Dodano: 2017-07-12 09:23:02

Ten wiersz przeczytano 888 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie