***

Gdzies na koncu lesnej drogi stoi mala chatka,
drewno scian jej mchem zielonym porosniete z rzadka.
posrod nocy okna chatki przywoluja spiewem
zagubionych gdzies wedrowcow, co siedli pod drzewem...

pewnej nocy sam zbladzilem - slysze dzwieki cudne.
ich slodkoscia oczarowan stawiam kroki zgubne,
przez drzwi uchylone widze: plonie wewnatrz swieczka,
a w jej swietle piekna pani, twarz jej niby dziecka

"ach, wedrowcze moj ty mily wejdz i sie nie lekaj.
tesknie bardzo za ludzkoscia, az mi serce peka.
za to zes mnie dzis odwiedzil wynagrodze ciebie -
powiedz, co twoj rozum maci, pytaj, czego nie wiesz"

"twa goscine, piekna pani, przyjmuje z radoscia.
nie za czesto sie te sciany przypatruja gosciom...
juz od dawna, mila pani, dreczy mnie pytanie,
wiec cie pytam, czym jest milosc? odpowiedz mi na nie"

dziwny mrok padl na jej lica, pociemnialy oczy,
blask jej wlosow nagle zniknal, skryl sie w cieniu nocy
"mogles tajemnice swiata posiasc we wladanie,
a zadajesz mi, czlowiecze, tak blahe pytanie

ale tak jak obiecalam rozjasnie twe mysli.
napij sie tego wywaru - zaraz ci sie przysni
rozwiazanie tej zagadki, co dusze twa trapi.
nie obawiaj sie niczego, napij sie, ach, napij"

Skosztowalem wnet napoju - posmak gorzki troche,
przed oczyma zobaczylem czarne plamy plohe,
poczulem dretwienie czlonkow, zaraz sen mnie zmorzyl,
a we snie tym zobaczylem, jak trup nagle ozyl

powstal z grobu, skinal na mnie (w oczach mial dwa wegle)
nim zdazylem don przemowic przekazal mi ksiege -
na okladce jej widniala czaszka gorejaca,
na jej kartach zapisana tresc nastepujaca:

MILOSC JEST JAK DRZEWO W SADZIE, A PIEN JEGO GRUBY,
KORA DZIWNIE POPEKANA PRZESZLA LICZNE PROBY,
GALAZKAMI SIE WIATR BAWI, POZBAWIA JE CZUCIA,
W KAZDEJ PORZE ROKU INNE TO DRZEWO UCZUCIA

NAJPIERW WIOSNA MALE LISTKI I NIESMIALE PAKI
POKRYWAJA PIEKNA GESTWA CIENIUTKIE GALAZKI.
PIERWSZE WYZNANIA I SLOWA TAK CZULE PADAJA,
ZE AZ PAKI W BIALE KWIATY SZYBKO ROZKWITAJA

W MIARE CZASU Z WATLYCH KWIATOW POWSTAJA OWOCE,
SMAK ICH SLODKI I NAMIETNY JAK GORACE NOCE.
CHCIALBYS RWAC ICH PELNE GARSCI, POIC SIE NEKTAREM,
CIESZYC OCZY, USZY, DOTYK, KARMIC BOSKIM DAREM

LECZ PRZYCHODZI MOMENT PRAWDY, KAMIENIEJE SERCE -
JESIEN TWORZY NA GALEZIACH PSTROKATE KOBIERCE,
WIATR PORYWA LISCIE W GORE - NIE ZNA DZIS LITOSCI -
PONURE STERCZA GALEZIE NICZYM NAGIE KOSCI

NARESZCIE ZIMA PRZYPRÓSZY MIEKKIM PUCHEM DRZEWO -
PO MILOSCI NAWET SLADU NIE WIDAC JEDNEGO
ZYJE TYLKO WE WSPOMNIENIACH - LZAWYCH RETROSPEKCJACH.
TAK NAPRAWDE KAZDA MILOSC TO CIERPIENIA LEKCJA

w tym momencie sen sie skonczyl, otworzylem oczy -
nie ma sladu jez po chatce, nie ma sladu nocy,
leze sobie w cieniu drzewa o spekanej korze.
niepotrzebnie chyba pilem samogon we dworze...

lecz, gdy wzrok swoj opuscilem, na kolanach lezy
ksiega z czaszka gorejaca. nie moge uwierzyc...
wiec to nie pijackie zwidy ani zludne cienie?
chwycilem pioro do reki - "tresc tej ksiegi zmienie!"

MILOSC TO NIE ZADNE DRZEWO POKRYTE KWIATAMI,
MILOSC TO GDY JEDNO KOCHA, DRUGIEGO NIE RANI,
A GDY MILOSC JEST PRAWDZIWA, TO NIE PRZYJDZIE ZIMA,
BO GDY LUDZIE SIE KOCHAJA, WTEDY ZIMY NI MA!

dumny z siebie polozylem ksiege w cieniu drzewa -
gdy ja teraz ktos otworzy, bedzie wszystko wiedzial...
ja tymczasem cos poczulem, ze mnie w gardle suszy...
pojde chyba dzis do karczmy dac wytchnienie duszy...

autor

michal89216

Napisany: 2008-03-02 Dodano: 2008-03-02 15:32:34

Ten wiersz przeczytano 771 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie