.....

Żyje na krawędzi.
Półświadoma, lawirując nad światem.
Nie wiem czego chcę,
i czego ode mnie chcą inni.
Ten świat,
jest dla mnie obcy.
I chyba nie chcę go poznać...
Tak żyjąc narażam się ludziom, co boga trzymają na polkach.

Pod płotem starego domu
leży historia i płacze.
Nic nie jest ważne.
Wszystko bezduszne...

W niedzielny poranek żyje na krawędzi.
Lawirując jak co dzień,
półświadoma siebie.
"Dziś jest dzień...
Dzień wszystkich świętych myślę.
Świętych? To chyba nie mój.
I zasypiam,
by nie słuchać ludzi
co boga trzymają na polkach.

Pod murami starego cmentarza,
leży bohater i płacze.
Nie ma pomysłów
jak stać się historią.

Tam gdzie jestem umieram.
Dzień czy noc.
To bez znaczenia.
Anioły i diabły,
jedno mają imię.
Bezduszne krawędzie ludzkiego obrazu, za dużo wartości.
Tego wszystkiego nie widzą ludzie,
co boga trzymają na półkach...

Pod moim łóżkiem
leży mój rozsądek i płacze.
Nie stworzy historii ani bohatera.
Nie należy już do mnie...

autor

Basia Kosciukiewicz

Napisany: 2014-11-08 Dodano: 2014-11-08 10:59:15

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie