. . .

twoje jedno spojrzenie wystarczy
i nie wiem
w którą stronę pójść
moje drugie imię nie istnieje
a pierwsze –
ma poprzewracane litery
nazwisko jest do uzgodnienia
to zależy
czy pragniesz ciągłości


twoje jedno spojrzenie wystarczy
żeby zapomnieć do czego służą ręce
i nogi
które zwykły skądś wyruszyć
i do czegoś pójść


im dłużej patrzysz na mnie
tym dłużej leżę na szpitalnym łóżku
zamknięta w sali odizolowanej
od innych chorych
i reszty świata zdrowych
pod kroplówką
która przestanie spływać
gdy odwrócisz twarz


twoje spojrzenie
– moja śmiertelna choroba
i lekarstwo
które nosisz w kieszeni


błagam, nie podawaj mi go


przychodź tu
z pustymi rękami, bez niczego
jeśli z nim – to nie odpieczętowanym
do końca


twoje jedno spojrzenie wystarczy
żebym przyzwyczaiła się
do tej choroby
żebym zamieszkała w tej sali


w innej nie zasnę


przed tobą nie spałam
po tobie zapomnę
jak się to robi


jeśli już bardzo chcesz coś przynieść
niech to będzie kompot z jabłek
tu nam takiego nie dają…


przynieś go w oczach
albo chociaż dłoniach
nawet gdy nie dopiję
ciepło zabiorę
ze sobą
przemarzniętą
pod tą jałową
kołdrę
szpitalną

autor

Marta Surowiecka

Napisany: 2018-01-20 Dodano: 2018-01-20 18:13:50

Ten wiersz przeczytano 663 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie