Ucieczka od wieczności

Ten wiersz jest poświęcony mojemu ojcu,który stał już jedną nogą u wrót Pańskich...jednak ocalał.

Ta chwila była jedna, jedyna,
chwila,która mogła być wiecznością.
Dziś nie wiem co się wydarzyło,
to było coś jakby koniecznością.

Cały kadr z życia wnet ujrzałem,
chór aniołów w białych kitlach.
Co dzieje się ze mną- nie widziałem,
lecz okazało się dla mnie skruchą

To przerażenie ogromne było,
jakby się świat mój skończył cały
Dziś już wiem!- to mi się śniło,
ku memu szczęściu,dla mojej chwały.

I tylko ból i ten strach,
ta jedna chwila,ta niepewność
Że nie zobaczę nikogo już,
to moja dziś jest wieczność.

I gdy już niebo otworzyć się miało,
aniołowie już przy mnie stali.
Coś we mnie drgnęło,coś się ruszyło,
dzisiaj mi szansę jeszcze jedną dali.

Uciekłem wnet od tej otchłani,
by stąpać nogami na tym świecie.
Lecz co przeżyłem dzisiaj kochani,
o tym wiedzieć na pewno nie możecie.

Dziękuję Panu za dar życia,
za chwilę grozy i dramatu.
Tak właśnie kończy się granica,
granica życia, lęku i strachu.

autor

Piotrek40

Napisany: 2008-07-10 Dodano: 2008-07-10 16:05:47

Ten wiersz przeczytano 689 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie