Udając pomyłkę

Po głosie mnie rozpoznaj...

usiadłam naprzeciw
własnego odbicia

telefon biorąc
w dłonie

spojrzałam głęboko
w swoje oczy

widziałam jak
wzrok niecierpliwie tonie

dwa sygnały
zagrały z serca biciem

uszy chciały
wychwycić Twój dźwięk

ciało drżało
w realnym odbiciu

usta podkreślały
swój wdzięk

w końcu słowo
padło z Twej strony

zwykłe - słucham
razy trzy powiedziane

a ja - pomyłka
rzekłam dla obrony

nie wiedziałam
co mówić mam dalej

i słuchawkę
obojętnie odłożyłeś

ja trzymałam ją
jeszcze długą chwilę

słuchałam ciszy
przez którą mówiłeś

nakarmić się Tobą
znów chciałam przez chwilę

nieważne co
znaczyły Twe słowa

i gdy znów
usłyszę Twój głos delikatny

wpadnę w panike
niewiedząc jak się zachować

autor

Voilla

Napisany: 2007-11-11 Dodano: 2007-11-12 20:22:38

Ten wiersz przeczytano 383 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie