Ukojenie

W głuszę wchodzę,
Złoty krąg na niebie oślepia mnie swym blaskiem…
Boso…

Po delikatnym, zielonym dywanie lasu stąpam,
Życie wywyższam, wielbię, chwalę…

Cudownego śpiewu nimfy Echo słuchając,
Ptasich treli, pieśni wzniosłych…
Spokój, cisza tylko wkoło mnie tańczą…

Nagle wiatr silny się zrywa
Kwiaty z mych włosów wyrywając,
Gałązkę w mej dłoni łamiąc…

Miota liśćmi, wodę w strumieniu przegania…
Nieszczęsna drzewa…

Kłaniają się, klękają, rzucają w amoku.
Krzyczą, lamentują…

Pierwsza łza ultramarynowego nieba.
Druga na mą twarz spadła…
Rozpłakał się błękit pruski,
Ubolewając nad tym światem.

Zmył wszystkie brudy, boleści
I przyniósł ukojenie…

autor

Clarice Starling

Napisany: 2007-01-16 Dodano: 2007-01-16 21:34:32

Ten wiersz przeczytano 601 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie