Ukojenie...

Osobie...

Niesione echem dźwięki odbijają się od ścian...
Pustych, niebieskich, ale do nieba wciąż daleko...
Jeszcze bije serce, pełne blizn i świeżych ran...
Dziś wiem - albo umrę, albo zostanę kaleką...

Gardło już zaciśnięte, łzy cisną się do oczu...
Spływają po licach, w deszczu milionów innych...
Bez znaczenia mój żywot, marny pył na zboczu...
Po którym zaraz błędnie poleci śnieg zimny...

Niosąc ukojenie oczom zmęczonym patrzeniem...
Na wyścig masek krzyczących wzajemnie 'brawo!'...
Kojący powiew dla serca, za grzechu pragnienie...
Bo nie wyrywało się z piersi, choć biło żwawo...

Gdzie jesteś? ...

autor

Pointius

Napisany: 2007-12-29 Dodano: 2007-12-29 19:04:53

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie