Ułomność zapomnienia
... pranąc zapomnieć
Pobądź ze mną jeszcze chwil kilka
niechaj zegar życia przestanie przemijać
by móc chwilę zamienić w wieczność
o droga przeszłości
patrząc w dal widzę cel mego pośpiechu lecz
wracając do miejsc porzuconych wracam do
ciężaru
tych fantazji które się rozpadły
bezwstydna
lecz moja ułomność jest tylko ułomnością
nie zwątpieniem
spłonęła pamięć magicznych chwil
runęły wspomnienia srogi ból istnienia
buduję narrację własnego doświadczenia
opartą na miłosnych uniesieniach
lecz wciąż być scześliwym...
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.