Ułomny poeta

Nieznany poeta z Dolnego Ociąża,
Za własnym talentem na oślep podążał,
Lecz trudno mu było iść prosto do celu,
Gdy wcześniej bez skutku próbowało wielu.

Bez słońca się nie da z pułapki wydostać,
Z pomocą mu przyszła poetka z Mazowsza,
Trzymając się pióra zaufał swej Wenie,
Trafiając do celu gdzie tkwiło marzenie.

Choć dobrze wszystkiego dokładnie nie widzi,
Ułomności własnej dzisiaj się nie wstydzi,
Z przebrzmiałych banałów o wielkiej miłości,
Buduje wytrwale stos własnej przyszłości.

Swoją przyszłość wiąże z poetką nieznaną,
Lecz jakże gorąco przez niego kochaną,
Jej gotów jest oddać i serce i duszę,
Bo jest zadurzony, rzec można po uszy.

Życzymy mu szczęścia na życiowej drodze,
Ułomnością wzroku los go skarcił srodze,
Niech w udanym stadle odmieni swą dolę,
By nigdy już nie czuł jak ślepota boli.

autor

jarmolstan

Dodano: 2010-01-03 10:53:45

Ten wiersz przeczytano 1292 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie