ulotne...
wędrówka
szafa drzwi
poryw uczuć
rozmowa jak by obrazem
namacalna istota
bliźni gdzieś tam
trzask wrót bram
pusto
ulotne słowa
poszukiwanie nie mebla
lecz człowieka
z szufladami nalepek
żyj i daj żyć…innym
Komentarze (14)
wiersz wart przecztania - jest w nim dobre przesłanie
-pozdrawiam
genialny wiersz! świetnie napisany z dobrą puentą...
pozdrawiam
smutne, prawdziwe, dobrze skonstruowane. czy erę
singli wymusiły wolne wybory? warto się zastanowić,
żyć, dostrzegać innych ludzi, ale dać im żyć... po
swojemu.
Potrzeba drugiego człowieka, który wnosi cały swój
potencjał,prawdziwe życie...
Tak. Żyjąc powinniśmy dać żyć innym. Mądrze.
To prawda, tylu ludzi wokół nas, ale odnaleźć w nich
człowieka to w dzisiejszym świecie bardzo trudne, w
świecie w którym człowiek staje się jednostką
samowystarczalną,pozdrawiam.
aż mi się smutno zrobiło...
Krótki ale bardzo wymowny.Pozdrawiam.
tak słowa ulatują niby od żywych ważna namacalna
bliskość Poszukać człowieka co potrafi zrozumieć Taka
bliskość i o tym w wierszu Dobry Pozdrawiam:)
i brawo za treść wiersza...pozdrawiam
Nie wiedząc ,że tu o" meblach" :))) też napisałam o
"meblach" . U Ciebie ładnie.
ulotne i porywające...słowa mysli ale istnieja jak
powietrze...ciekawe wywody....mam wrazenie ze
zagubienie i samotnosc zapukała w wersy.....
Ulotnie i górnolotnie.
Czy to samotność, a może szmotność z wyboru? Ciekawy
wiersz.