UPADEK

Otulona puchem wspomnień
powoli zlatuję w dół.
Spływam tak powoli
jak łza po mojej twarzy.
Spadam tam na dno
gdzie nic nie ma.
Bo teraz moimi przyjaciółmi
są tylko rozpacz i płacz.
Nie mam siły z nimi być,
chyba chcę inaczej żyć.
Dlatego cofam się do tyłu
i oglądam te wszystkie wspólne chwile.
Teraz wydają się puste,
pragnę szybko je minąć.

A teraz BUM!
Spadłam w dół.
Jestem sama...
Z moją tylko ciszą.
Wcale nie mam ochoty wstać,
Ale jednak jeszcze po raz ostatni
spróbuję nauczyć się chodzić od nowa.

po wielkiej stracie i pustce spróbuję zacząć znowu żyć...

autor

_dorotka_

Napisany: 2006-05-15 Dodano: 2006-05-18 15:26:10

Ten wiersz przeczytano 530 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie