Upadnij na kolana

Upadnij na kolana ludu czcią przejęty,
Postawę przyjmnij pokorną i zakmnij swe oczy.
Przecież przed twarzą stoi Jego święty,
Którego duszy grzech wcale nie mroczy.

Uwierz bezgranicznie w każde jego słowo,
Choć nie ma na ziemi ludzi nieomylnych,
On jak nikt inny wszystko czyni prawidłowo,
Natchniony, idelany i tak infantylny.

Według jego porządku ustosunkuj swe życie,
Wystrzegaj się grzechów choć lekkie bywają,
Jak grzeszyć to ciężko. Nie jawnie, a skrycie.
Przecież Jego słudzy tak właśnie działają.

Zachwyć się miłością, którą głoszą wokoło.
Zapragnij tak czystej i pięknej relacji,
Przymknij swe oko, gdy wielebny wesoło
Nie sam powraca do domu z kolacji.

Przemilcz, gdy widzisz jak na nią spogląda.
Nie zważaj jeśli zbyt blisko podejdzie,
To tylko jej wina, że tak jej pożąda
Chociaż odchodzi, to dziś znów nadejdzie.

Wyzna mu w ciszy swoją z nim winę,
A on uśmiechnie się lekko pod nosem,
Żołnierz nierozważny wstąpił na minę,
Czyniąc znak krzyża pogodził się z losem.

Za dnia zapłacze, gdy usłyszy sumienie
Co krzykiem rozsądek obudzić próbuje,
Lecz dusza walcząca o swoje zbawienie,
Jak żołnierz bez broni, kapituluje.

autor

Stantia

Napisany: 2020-06-22 Dodano: 2020-06-22 12:02:23

Ten wiersz przeczytano 833 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie