Uprzedzenia

Raz na śródleśnej łące, samotny jak palec
usiadł młody, dorodny i smutny padalec.
Słońce grzało, las pachniał w drzewach i w poszyciu,
a on siedział i siedział i myślał o życiu.
Oj, dolo smutna mruczał żując jeden z liści
od Warszawy do Kutna tyle nienawiści.
Jak w pamięci przebiegnę te poprzednie lata,
nas chyba nikt nie lubi od początku świata.
Przecież żadna nas przyszłość ni awans nie czeka,
kiedy nas każdy człowiek omija z daleka.
Pamiętam pierwszą taką zadymę i wrzawę
kiedy się odbywało zwierzęce konklawe.
Ja byłem już dorosły, ot grubości palca,
usłyszałem.” Nikt nie chce mieć szefa padalca.”
Smutno mi, mruczał bijąc ogonem o ziemię
cierpię ja, a wraz ze mną całe nasze plemię.
Bo nawet brzdąc wrzeszczący gdy mnie z matką mija
krzyczy „O mamo popatrz jaka wstrętna żmija”.
Nie dalej jak we wtorek był tu jeden z księży
Zobaczył mnie i wrzasnął „Nienawidzę węży”.
I żem nie wąż dla niego nie miało znaczenia.
Ot, naczytał się biblii i ma uprzedzenia.
I tu mu dobry pomysł wpadł do potylicy,
wdrapał się na najwyższy kamyk w okolicy,
siadł jak to miał w zwyczaju i głośno zawoła.
„Ludzie, z tym jabłkiem w Raju to nie my, to BOA”

autor

staryhotel

Napisany: 2014-09-11 Dodano: 2014-09-11 07:11:00

Ten wiersz przeczytano 1482 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Satyra Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie