Urodziny

w samotności doznanej

Kupiłem wódkę. I jeden kieliszek
obok drugiego ustawiam na stole.
Odkręcam. Puściła nakrętka już w dłoni.
Nalewam.
Sam pić dziś będę. Sam. Nikogo nie ma.
Nie ma od dawna…

Z kim mam pomilczeć?


Utopię w wódce wszystkie swoje smutki.
Niech łzami kropel spadną na dno szklanki.
Nie chcę pamiętać o nich chwili dłużej,
nie chcę dokarmiać ich bez treści snami.

Utopię w wódce wszystkie swoje żale,
pęknięte serce krwawiące tęsknotą.
Jak długo można chcieć kochać bez echa,
jak długo można tak czekać i czekać…

Utopię w wódce całą swą samotność,
dręczącą pustką i próżnią, pragnieniem
bliskości zupełnej jak światła strumienie.
Brakuje mi ciepła i brakuje mi Ciebie…

Utopię w wódce całe swoje życie;
podobno wtedy o wiele mniej boli.
Niech choć przez moment, noc, a może dłużej
poczuję się lepiej, poczuję że żyję…

autor

Adnotacje

Napisany: 2004-06-20 Dodano: 2005-06-19 20:46:08

Ten wiersz przeczytano 1057 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie