uśmiech rodzi uśmiech

Człowiek ten miał kłopotów wór
Nudziarz to był, prostak i gbur
Uśmiech zostawiał w szufladzie - w domu
Chodził kanałami, nie kłaniał się nikomu.

Słońca nie lubił, wychodził po zmroku
Do kościoła nie chodził ani razu w roku.
Z sąsiadami skłócony, wciąż był czymś strapiony.
Tygodniami w łóżku się lenił
Tylko swoje towarzystwo cenił!

Wciąż niezadowolony, z pretensją do żony
Bo obiad za słony, stek znów jest przekrwiony
Krzywo wiszą zasłony - darł się pomylony!

Gdzie tylko się nie zjawiał
Wszystkim przykrość wielką sprawiał.
Wkońcu ludzie odwrócili się od niego
A on nawet nie pytał dlaczego.

Umarł z nienawiści do bliźniego
Odchodząc nie poczuł już niczego...
Własne życie na męke i katusze przerobił.
Bezduszny człowiek miejsce innemu zrobił.

Choć w pamięci jako drażliwy, dotkliwy
Tak naprawdę był bardzo nieszczęśliwy
Nie znał przyjaźni, nie znał miłości
Wychowany bez norm, wzorów i wartości.

Flustracji nie można przenosić na drugiego
Nawet gdy dotyczy problemu big-wielkiego
Uśmiech to droga do szczęścia, do sukcesu
Taka jest tajemnica interakcyjnego biznesu :)

wiersz dedykuje mojemu złośliwemu sąsiadowi tetrykowi :)

autor

kwiatuszek28

Napisany: 2007-01-18 Dodano: 2007-01-18 00:45:04

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie