Usnęło wreście dziecko świata....

Wszystkim, który choc raz stracili sens życia i wiarę w nie

Usnęło wreszcie dziecko świata szczelnie przykryte kołdrą,
Śpi zapłakana, rozdarta dusza, śpi i śni o lepszych czasach.
Senne marzenia wpływają do głowy i serca dziecka,
Które już nie potrafi udźwignąć brzemienia życia, którym żyje.
Rzeczywistość, w której przyszło mu żyć przerosła go,
Jak syn przerasta ojca.
Genialna kompozycja ciała rozsypuje się w drobny mak
w zderzeniu z szarością każdego dnia.
Wypowiadane słowa wydają się być bezsensownym banałem,
A każde zadanie przerasta jego możliwości.

Za to wewnątrz jego ciała trwa odwieczna walka,
Walczą dwie przeciwstawne siły,
Kto, z kim?? O co??? Nie wiem, pewnie nigdy się nie dowiem.
Wciąż niepewne swych uczuć, wyborów z ciągłymi wyrzutami sumienia
Śpi i marzy, stworzone przez cywilizację dziecko świata,
Aby w końcu wyrwać się ze szponów bezsilności,
Przestać wciąż użalać się nad sobą, otworzyć oczy i żyć.

Chcę przestać wierzyć, że jestem nikim, jednostką niezdolną do życia.
Chcę wreszcie otrząsnąć się z letargu, w który popadłam.
W końcu się obudzić i zacząć życie od nowa, bez przeszłości.
Muszę uciec z wnętrza siebie i zacząć rozpoznawać cząstki życia.
Muszę, chcę……błagam o pomoc, bo sama nie dam rady!!!!!!!!!!!!

Teraz śpię i śnię widząc siebie, taką, jaką chciałabym być, ale nigdy nie będę.
W moim śnie panuje harmonia ze światem, którego nigdy nie było.
Proszę nie budźcie mnie, bo nie będę potrafiła stawić czoła kolejnemu porankowi.
Proszę obudźcie mnie i pomóżcie pokonać strach przed życiem i samą sobą.

autor

Anathema

Napisany: 2003-12-10 Dodano: 2004-12-13 16:30:18

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie