uśpione miasto

Poranek ten chłodny i zimny wita nowy dzień.
Biały puch otulił wszystko wokół.
Pod nogami mróz skrzypi w takt moich nóg.
Wokół ludzie spieszący się niewiadomo gdzie,
nie zwracają na siebie uwagi.
Nim nastanie zmrok- rozmyślam
ta ławka wspólnego szczęścia dziś
pokryta już tylko śniegiem- taka samotna...
palcem po niej naznaczyłam serca dwa-
mienią się w bieli, lecz na krótko.
Tak jak My dotknęliśmy bram raju.
Jednym podmuchem silny wiatr zmazał je-
nie było Nam dane.
W szarówce codzienności świąteczne lampki uśmiechają się z choinek do ławki-
nie jest samotna.
Mijam kolorowe wystawy sklepów oddychając Tobą.
mroźne powietrze przywołało mi Ciebie
tego dawnego, lecz nie mojego.
Schodami w dół wśród aniołów lamp
zmierzam do celu, gdzie rozstaliśmy się....
Jestem
Patrzę
Brak ludzi, brak życia w murach budynku
cisza, spokój.
Te same oświetlone choinki dzielą ze mną myśli.
łza oziębiona przez lodowaty podmuch
spłynęła po policzku....
choć wydaje się, że czas zapomniał, ja nie
więc
odchodzę.

Byliśmy tu królami tego miasta... Proszę o Wasze opinie z góry dziękuje:)

autor

Sfeshqś

Dodano: 2008-03-26 10:18:38

Ten wiersz przeczytano 489 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie