UWIKŁANIE CZŁOWIEKA

Dopóki wybaczenie zakładnikiem zemsty
Tak długo marna szansa jest na szczęście
I chociaż człowiek nie jest zwierzęciem
Zranione serce w uczuć swych rozterce
Bywa że nieraz z chęcią po nóż sięgnie

I nie popuści pętać własne Ja
Więzy zawiści drażnią własne ego
Czemu mnie to spotkało?dlaczego?
Póki nie pojmie z zemsty niespełnienia
Póty nie pojmie darów wybaczenia

A odkąd człowiek kroniki spisuje
To z dziejów świata biegnie wieśc okrutna
Że ów zanurza się w szaleństwa studniach
Bo zwierzę tylko kęs krwawy dopadnie
A ten torturować nauczył się ładnie

Po cóz więc dar wielki spłyoł na to dziecię
Skoro zgubą jest dla innych w imię myśli płochej
Która to nieszczęsna tarza się w podłości
I kęs oprócz mięsa jak to u zwierzęcia
U niego jeszcze domaga sę kości

Człowieku który miewasz przebłysk świadomości
Człowieku marny i wielki zarazem
Znalazłem Ciebie w swoim własnym losie
Nie spraw bym Ci musiał budować ołtarze
I nie spraw bym musiał Cię spalić na stosie

I korzystając ze swej lepszej części i tego że należysz do tych którzy mogą
Człowieku który jesteś także mną.Pozwól wreszcie właściwą iść drogą

autor

peter12

Dodano: 2006-02-06 00:43:20

Ten wiersz przeczytano 499 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie